De eerste weken met de baby het moederschap onderschat en overschat

   Baby    Pasgeboren baby    Onderschat en overschat

blog over baby's en mama zijn

Chrissie   •    volg mij
Blog van 14 June 2019

Baby met een te kort tongriempje

Eerst wil ik beginnen met het tongriempje. We zijn voor behandeling geweest in Groningen en we zijn super goed ontvangen. We kregen veel uitleg en er is nogmaals goed in het mondje gekeken. Onze arme baby had echt een hele strakke tongriem. De tongriem zat niet alleen voor aan de tong vast, maar ook heel voor aan de onderkaak vast. Daar waar onze ondertanden zitten, op het tandvlees eronder, zeg maar.

De behandeling ging snel. Ik zat met onze kleine baby op een tandartsstoel en moest haar handjes vasthouden. Het is even naar, maar eigenlijk was ze heel snel al gekalmeerd. We moeten nu vier keer per dag oefeningen doen om de tongriem en lipband los te houden. Dit is altijd wel even naar. Je moet in de mond van je baby om de boel op te rekken, dus dat is vier keer per dag even 1 minuut gillen en pijn aan mijn hart.

Ik heb het idee dat het wel al iets heeft gedaan. De krampjes en het spugen lijken wat minder. Het klakkende geluid van het vacuümverlies, door mij eerder altijd bestempeld als 'gulzig', is er wel nog steeds. Ik voed nog steeds met een tepelhoedje. Ik probeer af en toe ook zonder tepelhoedje te voeden, maar ze klemt nog heel erg om de tepel vast te houden. De tepel komt er dan ook afgeplat uit, een beetje zoals een lippenstift. Vrijdag gaan we weer naar Groningen voor controle. Vandaag naar de kinderfysiotherapie voor de voorkeurshouding en het overstrekken. Dit werd mij aangeraden door de kliniek.

De balans opmaken na negen weken

Nu even heel wat anders. Voor mijn gevoel wordt het nu eindelijk wat leuker. Je mag het eigenlijk niet zeggen, maar zo'n ieniemini baby is toch niet echt mijn ding. Ik heb mij de eerste weken zo machteloos gevoeld. De krampjes, het spugen, je probeert alles om je baby maar te helpen, maar soms is ze ontroostbaar. Dat doet zo een pijn aan mijn hart. De eerste weken waren niet leuk. Ik had het echt zwaar onderschat.

Je hebt niet gelijk een lachend en brabbelend ding in de wieg liggen. Wat ik natuurlijk ergens wel wist maar toch. Ook had ik mezelf overschat. Een baby, hoe moeilijk kan dat nou zijn? De fysieke aanslag valt mij mee. Oké, die extra kilo's die nog niet weg zijn, zitten mij niet helemaal lekker, maar verder ben ik goed hersteld gelukkig.

De aanslag op je geest is immens. Waar ik altijd vrij relaxt ben en mij nooit veel zorgen maak, heb ik me in het begin rot gepiekerd. Wat is dat vervelend. Gelukkig zijn die zorgen, nu ze 9 weken oud is, eindelijk wat minder.

De reactie van de omgeving de eerste weken van het moederschap

Mijn omgeving heb ik ook behoorlijk overschat. Ik dacht dat ik veel hulp zou krijgen. Ja, mijn ouders komen vaak. Mijn vader helpt ons altijd met klusjes en is altijd in de weer, maar de baby verschonen? Dat wilde hij niet echt, het was hem nog iets te teer. Mijn moeder komt ook wel om te helpen, maar ik moet haar echt vragen om dingen te doen. Ze zal niet zeggen: “Joh ik pak de baby wel”, of “Ik help je wel even met de was vouwen.” Ze is er wel, maar doet eigenlijk vrij weinig. Ze neemt haar tablet mee en gaat rustig op de bank tv programma's terug zitten kijken.

Mijn vriend doet zijn best op zijn manier. Hij probeert haar wel te pakken en te troosten, maar geeft wel snel op. Het is al heel gauw: “Ze wil naar mama/ ze wil drinken/ ik weet het even niet.” Ook hoor ik heel vaak: “Het is nog allemaal zo nieuw voor mij, ik ben nog niet zo ervaren.” Uhhh... Ze is NEGEN weken, hoe bedoel je het is nieuw????

De zware nachten zonder slaap vergen zijn tol

We hebben de afspraak dat wanneer mijn vriend niet vroeg op hoeft, hij haar 's nachts troost en pakt na de voeding. Ik ben dus nog steeds óók gewoon wakker om haar voeding te geven. Dit is twee tot drie nachten per week. Soms help ik mee een luiertje te verschonen, omdat ik dan zelf ook sneller kan slapen.

Op de nachten dat ik aan de beurt ben, gebeurt er werkelijk niets van zijn kant. Soms zit ik bijna een uur met een huilend kind dat niet wil slapen. Hij kijkt misschien één keer op en draait dan zo zijn rug naar ons toe. Daar word ik echt verdrietig van. Alsof ik geen slaap nodig heb. Het allerergste is dan als ik, na maximaal 3 uur slaap in 4 etappes, een appje krijg met: “Ik ben zo verrot ik heb amper geslapen.” Luister vriend. Ik heb je !@#$% zien slapen! Waar praat je over?

Het meest lullige is nog, op zijn nacht slaapt ze 9 van de 10 keer gewoon goed. Zit er dan 1 minder nacht tussen, moet gelijk de hele wereld weten hoe zwaar hij het heeft. Dit doe ik vijf nachten per week. En nee, ik slaap niet overdag, omdat onze prinses overdag niet in haar wieg of box kan/ wil slapen.

Iedereen heeft een mening over de opvoeding van mijn baby

Daar kom ik gelijk bij het volgende. Werkelijk IEDEREEN heeft een mening over wat je doet. Eigenlijk kan het altijd beter in een ander zijn ogen. Hou je je kindje lekker bij je, dan verwen je het te veel. Leg je haar in de box, dan zou ze eigenlijk in haar bedje moeten liggen. Stop je haar in de draagzak, dan zit ze te veel aan je vastgeplakt. Leg je haar in bed terwijl ze slaapt, dan had je haar wakker weg moeten leggen, zodat ze zelf in slaap leert vallen. Wil je borstvoeding geven tot zes maanden, dan is het voor de één veel te lang en voor de ander veel te kort. Kortom, een ander weet het altijd beter.

Mijn advies; doe wat goed voelt. Hoe moeilijk dat ook kan zijn door de invloed van je directe omgeving. Mijn advies aan iedereen die op visite gaat: “Houd je mening en 'goedbedoelde' adviezen lekker bij je, tenzij de moeder erom vraagt.” Hierin heb ik dus ook veel mensen overschat. Gedacht dat ze wel beter zouden weten. Toch kunnen ze het niet laten, lijkt het wel.

Hulp van vrienden overschat

Ik heb ook een hele hoop vrienden overschat. Ik heb ongeveer vijf echte vrienden. Van deze vijf vrienden is slechts één met regelmaat op bezoek gekomen. Een andere vriendin is in de afgelopen 9 weken twee keer op bezoek geweest, terwijl ik iedere zondag tot de laatste week van de zwangerschap bij haar kwam. Twee vrienden zijn helemaal nog niet geweest.

De heb je nog één vriendin. Zij is slechts één keer langsgekomen. Toen zij bevallen was, ben ik ongeveer een jaar lang iedere maandag bij haar geweest. Om haar te helpen in huis, met de kleine, in de tuin, verven, mee naar het consultatiebureau. Ongeveer alles... Ze zei tegen mij na de geboorte van haar kindje: “Chrissie, ik heb veel mensen verloren toen ik een kind kreeg. Jij bent de enige die echt is gebleven.” Deze vriendin die dit zei, is dus maar één keer bij mij geweest. Dat staat mij echt tegen en had ik echt niet verwacht.

Ik ben nu op een punt gekomen dat ik niet meer achter iedereen zijn kont aan ga lopen om maar in contact te blijven. Ik heb veel energie gestoken in mensen en de moeite genomen om ze op te zoeken. Helaas komt dit soms slechts van één kant. Vanaf nu wacht ik af tot ze zelf komen. Komen ze niet, dan niet.

Van onze blogger Chrissie

blog over zwangerschap en mama zijn

Chrissie   •    volg mij
Ik ben blogger bij KindjeKlein

Ik ben Chrissie 26 jaar. Ik woon samen met mijn vriend, onze dochter en onze lieve kat.

Lees mijn vorige blog: Borstvoeding met een te kort tongriempje
Lees het vervolg: De eerste zes weken met ons meisje
volg mij

Mamabloggers

Vind jij het leuk om te bloggen? We zoeken weer nieuwe bloggers! Wil je ook bloggen over je baby en moederschap?

Schrijf je nu in bij Kindje Klein

Vriendin worden van Kindje Klein! Meld je aan