Mijn naam is Cindy. Ik heb al 2 kinderen een meisje en een jongen. Ik was al bezig met de volgende fase de jongste gaat binnen kort ook naar school. Ik had alle baby spullen al weg gedaan. Tot ik overtijd was. En wat blijkt een verrassing helemaal niet verwacht echt spontaan.
De babyccino, het koffie vriendje van kinderen of is het een goedmakertje en nemen we ze mee in ons eigen gedrag? De weg naar de speeltuin leidt altijd langs een koffietentje.
Deze mama vindt er (nog) niets aan… ik moet huilen, maar zijn nieuwsgierigheid wint het. Hij zit keurig op zijn stoeltje met zijn naam. Keurig zwaaien we terwijl ik de gang uitloop.
Wat doe je dan? Hoe huil je dan? Hoelang doet het zeer? Ik wist geen raad met mezelf, en voelde me zelfs schuldig, wilde me verontschuldigen bij mijn hubby, dat ik zo moest huilen.
