Mijn kind krijgt geen frietjes en andere geschonden regels

Ik ben moeder van een kleine dreumes jongen. Een knuffelig mannetje met een nogal pittig karakter. Dat karakter heeft hij van zijn vader natuurlijk en zijn oren zijn duidelijk alleen maar voor de sier.

Nog voordat onze kleine kerel op komst was, had ik voor mezelf heel duidelijk bepaald wat voor moeder ik zou worden. Ik had tenslotte tonnen aan ervaring op dat gebied. Not ...

Dit zijn zomaar 5 regels die ik van tevoren had bedacht.

1. Ik laat mijn huiskamer helemaal bij het oude en leer mijn kind zodra hij gaat kruipen waar hij niet aan mag zitten.
2. Ik blijf mijn yoga routine elke dag volhouden.
3. Mijn kind krijgt echt geen frietjes in zijn eerste levensjaar.
4. Mijn kind slaapt in zijn eigen bed zowel overdag als 's nachts.
5. Ik ga niet bij elke kik kijken wat er met hem aan de hand is. Echt niet hoor.
6. Bonus: Ik ga dus niet aan mijn kind zijn broek ruiken om te checken of hij een poepluier heeft.....

Nu, bijna 1,5 jaar verder, kan ik wel concluderen dat ik in niks lijk op de moeder die ik had ‘ontworpen’. Laat ik zeggen dat ik al deze dingen overboord heb gegooid en inmiddels maar één regel heb: “Voor elke situatie is een passende oplossing. En die oplossing is elke dag anders.”

Geen enkele dag is tenslotte hetzelfde. Meneer hier heeft niet elke dag hetzelfde humeur, dezelfde nachtrust gehad en zijn geduld is ofwel minimaal aanwezig of totaal niet. Dit rijtje geldt ook voor zijn mama trouwens.

Dus elke dag verzin ik nieuwe creatieve oplossingen. Bijvoorbeeld wanneer hij iets doet wat niet mag. Afleiding is dé truc hier. De ene keer werkt Nijntje, de andere keer zing ik mezelf schor aan kinderliedjes en soms helpt helemaal niks en moet ik gewoon even doorbijten (hijzelf neemt dit soms trouwens erg letterlijk).

En de poepcheck... die is gewoonweg verdomde handig ! Alhoewel hij tegenwoordig zo'n dusdanige lucht verspreidt, dat ik die op meters afstand wel ruik.