We krijgen goed nieuws, bij Saemmy mogen de plakkers eraf

   Baby    Pasgeboren baby    We krijgen goed nieuws, bij Sa

blog over baby's en mama zijn

Debby   •    volg mij
Blog van 14 April 2018

We krijgen goed nieuws, bij Saemmy mogen de plakkers eraf! We kunnen haar eindelijk knuffelen zonder dat je in de knoop zit en heerlijk in bad doen! Ook verschonen op een kussen kan zonder dat ze afgekoppeld hoeft te worden. Toen ze nog aan de apparatuur lag werd ze verschoont in bed. Best een uitdaging als ze echt een vieze luier had. Cryssie zit nog wel aan alle draadjes en snoertjes. Ze groeit goed, maar ze heeft nog te veel incidentjes om van de apparatuur af te mogen.

Inmiddels horen we van iedereen dat ze nog zo klein zijn, terwijl wij juist vinden dat ze al zo gegroeid zijn! In mijn vorige blog had ik een foutje gemaakt, Cryssie was geen 38 cm maar 32 en Saemmy was 1600 gram. Dat houdt in dat ze allebei al bijna 10 centimeter zijn gegroeid, bizar veel!

In het AMC lag een vrouw naast mij die was op de zelfde datum was uitgerekend als ik en de kans dat zij een prematuur kindje zou krijgen was ook groot. Na vele uurtjes samen bleek dat ze zelfs een straat achter mij woont, alsof het zo moest wezen. We hebben menig uurtje met elkaar door gebracht op de neonatologie.

Op vrijdagavond was altijd iedereen van de partij, alle mannen en kinderen, dus noemde we het ‘sonde party’. Elke vrijdagavond zaten we weer met de sondes te wachten met je hand in de lucht tot de voeding er in gelopen was. Ondertussen wisten we allemaal dat dit het eind stadium was om naar huis te gaan, we hebben dus ook veel gelachen ondanks de zware tijd in het ziekenhuis.

Ook bij Cryssie mogen de snoertjes eraf!

Inmiddels is mijn vriendin van het AMC lekker naar huis. Haar kleine meid doet het zo goed dat ze heerlijk vanavond is haar eigen bedje mag slapen.

Bij Cryssie mogen eindelijk de snoertjes eraf! Ze heeft eindelijk bijna geen incidentjes meer. Twee kinderen zonder snoeren en plakkers, ik voel mij zo ontzettend blij. Nog 48 uur, dan mogen we naar huis! Wat zal dat raar wezen, thuis komen met ‘iets’ wat nooit meer weg gaat. Een hond overleef je, maar je kinderen als het goed is niet.

Een nachtje inroomen met onze kleintjes

Het ziekenhuis vraagt aan ons of we een nachtje willen inroomen. Watte? Of we een nachtje willen oefenen. Alsof we ze met het bonnetje dan terug kunnen brengen, maar we zeggen ja en dat is maar goed ook.

Omdat mijn epilepsie nog steeds opspeelde, wilde ik maar vooral mijn man dat ik niet alleen zou slapen en al helemaal niet met twee baby’s naast me. Het ziekenhuis heeft op de een of andere manier twee bedden in de kamer gekregen en twee wiegjes. Normaal is deze kamer voor één persoon en één baby. Maar kan niet, bestaat niet. Als je maar wilt.

De nacht begint en onze poppetjes doen het voorbeeldig. Totdat Cryssie besluit dat ze buik kraampjes kreeg. Er werd ons elke keer op de neonatologie verteld dat ze voorbeeldig sliep, dat hebben we geweten, not! Ze heeft liggen krijsen, niet huilen maar krijsen van de krampjes. Ik ben om 2 uur s’nachts de afdeling weer opgelopen en gevraagd WAT MOET IK DOEN?!

Is dit nou het ouderschap? Heb ik hier al die moeite voor gedaan? Heb ik hiervoor mijn buik als een ballon laten worden waardoor ik nog ronder dan een skippybal was die op knappen stond? Heb ik dit al die tijd gewild? Is dit nou wat mensen zeggen; je krijgt er zoveel voor terug? Ik kon mij er niks bij voorstellen. Maar je moet wel, je kan ze niet meer terug stoppen of wegtoveren. Ze moeten mee naar huis. Uiteindelijk viel Cryssie in slaap en begon het leven als papa en mama voor ons.

Bij meer inspiratie horen jullie mij weer!

Van onze blogger Debby

blog over zwangerschap en mama zijn

Debby   •    volg mij
Ik ben blogger bij KindjeKlein

Hoi! Mijn naam is Debby. Huisje boompje beestje hadden we al. We wilde heel graag een kindje. Alleen de toekomst kun je nooit plannen. Ik heb PCOS en Niet Aangeboren Hersenletsel (NAH) en uiteindelijk zwanger geworden van niet 1, 2, maar 3 kindjes! 1 van de kindjes had een vergrote blaas en is na de geboorte overleden. Inmiddels ben ik een rete trotse mama van onze drieling! Ons leven gaat natuurlijk verder zonder onze kleine jongen en tuurlijk missen we hem elke dag. Ondanks dat genieten we (letterlijk) dubbel van onze meiden!

Lees mijn vorige blog: Ik mag eindelijk naar huis en de tweeling is uit de couveuse
Lees het vervolg: Hoe voed je een tweeling? Je draai vinden de eerste weken
volg mij

Lees alle blogs van Debby

Mamabloggers

Vind jij het leuk om te bloggen? We zoeken weer nieuwe bloggers! Wil je ook bloggen over je baby en moederschap?