Wat het betekent een baby met reflux te hebben

Hè hè, mijn zoon is nu 12 weken oud en ik heb eindelijk de tijd om een blog te schrijven over iets dat ons sinds zijn geboorte bezighoudt. En die tijd heb ik ook alleen maar omdat mijn man vakantie heeft en daarom de baby ook vaker kan nemen. Onze baby heeft namelijk verborgen reflux, wat een grote impact op hem en daarmee ook op ons heeft.

Al tijdens de kraamweek viel mij op dat de baby als hij plat op zijn rug lag, soms ineens begon te slikken (meer een verslikken) en te kokhalzen. Hij begon daarvan natuurlijk altijd te huilen en kon moeilijk weer in slaap komen.

Meteen had ik het vermoeden dat het hierbij ging om reflux. Ik heb het ook bij de kraamverzorgster aangesproken. Zij zei alleen maar dat er veel kinderen in het begin last van hebben. Ik heb wel de co-sleeper een beetje schuin gezet, omdat ik het gevoel had dat dit hielp, maar verder heb ik er dus niet bij stilgestaan.

De weken hierna werd het steeds meer duidelijk dat ons kind het heel moeilijk had. We konden hem nergens apart leggen zonder dat hij meteen begon te krijsen. Wij hebben hem daarom veel bij ons in armen laten slapen. Maar dit valt niet mee in een omgeving, waar iedereen het over de gevaren heeft van het slapen bij de ouders. Vooral mijn man maakte zich veel zorgen en heeft daarom niet toegelaten dat ik hem bij mij in bed liet slapen. Zodoende hebben wij elkaar afgewisseld met slapen met de baby en de ander heeft gewaakt dat hierbij niets gebeurt. ’s Nachts was ik eigenlijk alleen maar wakker.

En dan kwam het consultatiebureau langs. De reflux kwam al niet ter sprake omdat wij nog in gedachten hadden wat de kraamverzorgster zei. Dat baby’s veel huilen hoort er gewoon bij – dachten wij. Wat zij ons wel nog heeft meegegeven was een folder over regelmaat voor je baby. Centraal hierin stond dat het belangrijk voor de baby is dat het een eigen slaapplek heeft en zelfstandig in slaap kan vallen. Er stond ook in dat men moet volhouden en het erbij hoort als de baby’s huilen.

Daarom hebben wij slaapplekken gekozen en hem altijd geprobeerd weg te leggen. Maar ja, hij begon dus altijd heel hard te huilen. Wij waren ervan overtuigd dat als wij volhouden, het uiteindelijk beter voor hem zou zijn. Na een paar dagen alleen maar hard gehuild te hebben (en dus heel weinig geslapen), heb ik het afgebroken en hem weer bij mij laten slapen.

Wij hebben dit verklaard met dat dit gewoon zijn karakter was. Ook al lag hij veel in mijn armen, hij sliep nog steeds heel weinig voor zijn leeftijd (misschien 10 uur per dag). Hij heeft altijd met grote ogen om zich heen gekeken en kon gewoon niet in slaap komen. Maar er was geen sprake van dat hij een huilbaby was – zolang hij bij ons kon zijn, was hij best rustig. Toch hadden wij het gevoel dat er iets niet goed was. Bij de 4 weken consult bij het consultatiebureau ging het om de hoeveelheid huilen, hoeveel hij was aangekomen, hoe hij at en hoeveel poep- en plasluiers hij had. Dit was alles prima en gingen wij met het gevoel dat hij een heel normale baby was, weer naar huis.

Een week later hadden wij kraamvisite en de vrouw van mijn man’s neef. Ze zei dat haar dochter ook heel lang niet goed kon slapen en zij na twee jaar met haar naar een haptonoom is gegaan. Binnen de korte tijd heeft zij geslapen als een roos. Na een beetje uitzoekwerk op google kwam ik uit bij een osteopaat. Ik kon gelukkig al de volgende dag bij haar langs komen.

Zij zag meteen dat onze baby heel erg prikkelbaar was – hij had al sinds zijn geboorte heel veel stres in zijn lijf. Dat hij direct zijn nek kon houden was volgens haar een soort overstrekken en juist een slecht teken. Zij probeerde een beetje spanning uit het lichaam te halen en heeft ons een oefening en massage laten zien die wij thuis konden toepassen.

Dat was de redding! Binnen twee dagen sliep hij veel makkelijker en was duidelijk meer ontspannen. Wij waren heel erg opgelucht. Maar doordat de spanning van hem afviel, merkten wij wat voor last hij echt had van de reflux. Hij had heel vaak de hik, schrok vaak wakker van eten dat weer omhoog kwam en soms ook de pijn die het zuur in de slokdarm veroorzaakte. Hoe meer ik op internet las, hoe meer ik ervan overtuigd was dat hij verborgen reflux heeft.

Vanwege corona kon de volgende afspraak bij het consultatiebureau alleen telefonisch plaatsvinden, maar zij gaf mij gelijk dat het dit waarschijnlijk is. Ik heb gevoelsmatig elke website gelezen met informatie over reflux en kwam tot de conclusie dat wij alleen maar kunnen wachten totdat dit overgaat. Er zijn wel medicijnen beschikbaar, maar deze helpen ten eerste niet altijd en ten tweede hebben zij ook weer bijwerkingen. Zolang zijn slokdarm niet te erg geïrriteerd is, is het beter om geen medicijnen te geven.

Dus doen wij er alles aan om zijn slokdarm zo veel rust als mogelijk te geven. Daarom leggen wij de baby nooit plat op zijn rug. Hij zit daarom heel veel in zijn babystoel (het Newborn zitje bij de triptrap) en de MaxiCosi als wij de handen vrij moeten hebben. De rest van de tijd ligt hij bij ons in armen. De kinderwagen is ook niet mogelijk, waarom wij hem alleen in de draagzak hebben.

’s Nachts houdt hij met heel veel geluk twee slaapperiodes (van voeding tot voeding) vol in zijn schuin geplaatste bed. Daarna laat ik hem nog een beetje bij mij slapen. Ook de voeding hebben wij aangepast; ik geef hem om de drie uur de borst en kijk dat hij niet langer dan 15 minuten eet zodat zijn maag niet te vol komt.

Met al deze maatregelen heeft hij wel vaker op een dag dat het eten omhoog komt, maar kan hij daarna gewoon weer verder. Af en toe is het zo erg dat hij ook ’s nachts bij mij moet liggen en dan moeten wij twee dagen echt heel erg goed opletten dat hij veel rust heeft zodat het beter wordt en wij niet toch nog aan de medicijnen moeten.

Omdat mij opviel dat er een relatie was met heel erg overstuur zijn en reflux, heb ik ervoor gekozen om drie weken niet met hem naar buiten te gaan. Dit was alleen mogelijk omdat door corona mijn man en mijn dochter thuis waren, die konden helpen met boodschappen doen en soms op de baby passen zodat ik wel eens naar buiten kon. En ja hoor, hij werd daardoor veel rustiger en de reflux werd iets minder.

Het consultatiebureau bevestigde mijn bevinding. Zij zeiden dat ze vaker een relatie tussen prikkelbaarheid en reflux zien. Deze tijd was best pittig, maar ik probeerde in die tijd een vast ritme aan te leren, wat helaas slechts deels lukte. Dat had ermee te maken dat hij écht niet apart kan liggen (en dus dat veelgeprezen ‘moe, maar wakker in bed leggen’ niet werkte).

De reflux heeft grote gevolgen op ons gezin. Ten eerste moet ik wel toegeven dat ik in het begin best boos en verdrietig was. Ik wilde deze keer eindelijk eens kunnen genieten van de babytijd. Het leek toch ook te mooi: 8 maanden thuis, niet alleenstaand + een bijna volwassen dochter als hulp. En dan dit! Ik had geen spijt van onze keuze om nog een kindje te krijgen, maar het deed wel iets met me.

Totdat ik me herinnerde dat ik voordat ik zwanger werd een verhaal hoorde van een stel dat abortus liet plegen vanwege een hazenlip bij een baby. Mijn reactie was: geef het ons toch maar! Wij hebben de energie om voor dit wezentje te zorgen! Ik schrok er eigenlijk een beetje van: want heb ik niet precies gekregen waarvoor ik vroeg? Een baby waar misschien iemand anders niet voldoende liefde had kunnen geven en wij met zijn drieën het toch redden!?

Ik weet dat dit niet rationeel klinkt, maar het hielp mij wel. Nu zie ik dat ik onze baby veel aandacht en liefde moet geven gewoon omdat ik het kan! Immers had ik ook heel veel geluk: als alleenstaande, jonge moeder had ik het makkelijkste baby ooit (heb ik al gezegd dat zij met 5 weken doorsliep?) en toen had ik het niet gered om zo veel energie in een baby met reflux te moeten stoppen.

Natuurlijk, het blijft zwaar. Vaak moet ik ’s avonds voorslapen. Dan passen mijn man en mijn dochter op de baby zodat ik in ieder geval 2,5 uur slaap te pakken krijg. Overdag kan ik alleen dingen doen als hij wakker is (gelukkig is hij een baby dat zich zelf goed vermaakt). En ons overige gezinsleven staat stil. Er is niet eens een uurtje vrij dat ik alleen kan zijn met mijn man. Mijn dochter zei eens met tranen in haar oog dat ik geen energie meer heb om haar eens een kusje te geven (dat kwam hard binnen) en mijn hele lichaam rebelleert omdat ik niet kan sporten en ik meer eenzijdig eet.

Ik verwacht dat dit nog minstens 3 maanden zo verder gaat, maar het kan ook zo zijn dat wij ermee te maken hebben totdat hij een jaar oud is. Wij hopen gewoon dat wij als gezin er alleen maar sterker en hechter uitkomen. In ieder geval is de liefde voor onze zoon en broer al zo groot dat wij het voor hem over hebben!