Bekkenbodem spanning en onderzoek bij de uroloog

“Weer een onderzoek”, gaat er door mijn hoofd. Eigenlijk totaal geen zin in, maar tevreden ben ik ook niet. Ja, ik kan weer zelfstandig plassen en kan het katheteriseren achter me laten. Echter weg kunnen na een plas en gewoon kunnen gaan slapen is er niet bij. Soms moet ik wel 20 min op de wc wachten, voordat de aandrang onder controle is en ik weg kan. Dan loop ik een parkje om en zit ik alsnog in de bosjes te plassen.

Aangezien door corona alles dicht is, heb ik achter menig boom gezeten. Ook gaan slapen is minimaal drie keer naar het toilet en proberen niet te persen. Het voelt alsof alles er niet uit is en ik weer moet opstaan om weer te plassen. Er komt dan maar een beetje uit, maar vaak ben ik pas een uur later in slaap. Ja, het wordt zo een saaie blog, maar ik wil andere vrouwen een beeld geven over de ernst van het niet normaal kunnen uitplassen.

Ik ga naar een bekkenfysiotherapeut voor het meten van mijn bekkenbodemspanning. Dit kan ook het uitplassen in de weg zitten. Verder drukt er niets op mijn blaas bij de inwendige echo. Dat is wel positief.

Weer op onderzoek bij de uroloog, ditmaal een flowtest en echo. De uitslag is te weinig knijpkracht en een zenuw die waarschijnlijk beschadigd is, waardoor de prikkel ook ontregeld is. Hierdoor voel ik die continue aandrang.

Ik kan PTNS gaan proberen. Zenuwstimulatie van 30 min wekelijks in het ziekenhuis. PTNS is een vorm van neurostimulatie waarbij de onderbeenzenuw gestimuleerd wordt met kleine elektrische prikkelingen. Deze zenuw loopt vanuit het onderbeen naar het achterste gedeelte van het ruggenmerg. Van hieruit wordt onder andere de functie van de blaas en darmen geregeld.

Door PTNS kan de aandrang prikkel minder worden. Ook krijg ik alvast aandrang remmende medicatie voor in de avond. Dit ga ik pas proberen als laatste redmiddel. Eenmaal buiten voelt het als weer hoop hebben op een normale plas. We gaan starten met 13 weken PTNS.

Werk… o ja, dat start al over een paar dagen. Het voelt alsof de tijd heeft stilgestaan. Mijn blaas, huilbaby en gewoon de tijd is omgevlogen. Ik heb na mijn zwangerschapsverlof twee weken vakantie erbij gepakt, maar nu moet ik maandag echt weer gaan beginnen. Ik voel de spanning stijgen, krijg al blije appjes van collega's. Zo blij voelt het niet, ik ben er gewoon nog niet aan toe.