Mama Ontzwangeren PTNS neurostimulatie blaas
Aan het werk met aandrang om te plassen
Inmiddels ben ik vier dagen aan het werk. Nou ja, werken wil ik het niet noemen. Mijn agenda is zo goed als leeg en ik spring bij in de kliniek. Alle patiënten mogen amper bezoek, dus ik ben ook een soort van afleiding. Gek genoeg ben je niet bezig met corona, als je een oude dame weer laat lopen op de gang na nieuwe heup achter de rollator.
Natuurlijk koop je kans om besmet te raken, maar met mondkap op voelt het wel beschermd. Doordat mijn collega's al gewend zijn te werken onder corona omstandigheden en ik onder een steen heb geleefd, lijken mijn angsten voor besmetting hen niet te deren.
Ik probeer niet teveel aan mijn loze aandrang te denken, maar dat is lastig. Als ik mijn plas ophoud, kan ik in de avond nog amper plassen. Als ik op werk bij elke prikkel ga, kom ik uit op elk half uur naar het toilet. Ik besluit het uit te stellen tot eens in het uur. Tenzij het een te grote aandrang geeft. In de avond ga ik uit frustratie na-katheteriseren, maar veel komt er niet uit. Dat is het dus niet, geen retentie.
Mijn wekelijkse PTNS behandeling - blaas therapie
Ik ga starten met therapieën voor mijn blaas, Neurostimulatie, genaamd PTNS (Percutaneous Tibial Nerve Stimulation). Inmiddels weet ik dat de zenuwprikkel ontregeld is en de blaasspier niet krachtig genoeg is om goed te legen. Met die conclusie moet ik het doen helaas. Natuurlijk ben ik blij met mijn lekkere ventje, maar het knaagt aan me. Zal dit voor altijd zijn? Nooit meer met een fijn gevoel opstaan van het toilet? Even plassen en de deur uit. Wie zal het zeggen. De uitslag verklaart veel, maar toch hoop ik op vooruitgang met therapie.
Ik ga op weg naar eerste van mijn wekelijkse PTNSbehandeling. Een naaldje met stroom erop. Zal mij dat echt kunnen helpen? Indirecte zenuwstimulatie, met als doel een rustigere blaasfunctie, klinkt als muziek in mijn oren. Ik neem plaats in de grote stoel. De naald wordt net net boven mijn enkel aan de binnenzijde voor tweederde erin geplaatst. Een precies werkje voor de urologisch verpleegkundig.
Dan een plakker onder mijn voet erbij. Aan het naaldje de draden tot het apparaat. Bij opvoeren van de impulsen voel ik het doortrekken naar de hiel en de tenen. Het geeft nog net geen echte kramp, maar het hangt ertegenaan. Dit is het juiste gevoel en mijn 30 minuten gaan in. Ik mag opvoeren als het gevoel minder wordt. Zo gaat het week in en uit. Ik besluit te bloggen in dit half uur therapie. Van mij af schrijven is ook een stuk verwerking of zo. Nou ja, dat hoop ik dan.
Van onze blogger Jacky
Jacky • volg mij
Ik ben blogger bij KindjeKlein
Ik ben 39 jaar, samenwonend met partner 31 en moeder van zoon 3 jaar en 16 maart bevallen van 2de zoon. Werkzaam in de zorg, gek op kleding en speelgoed scoren. Ik wil jullie meenemen in de wereld van blaasklachten, maar ook mijn ervaringen en onzekerheden als moeder, partner en bovenal vrouw
Lees mijn vorige blog: Werken met blaasklachten en corona
Lees het vervolg: Mag een vrouw boven de 35 jaar nog denken aan een kinderwens
volg mij
Lees alle blogs van Jacky
Mamabloggers
Vind jij het leuk om te bloggen? We zoeken weer nieuwe bloggers! Wil je ook bloggen over je baby en moederschap?