Werken met blaasklachten en corona

Daar ging ik met lood in mijn schoenen. Ik denk dat elke moeder dat heeft. Dat kleine rode pluizenbolletje en grote broer achterlaten en gewoon de deur dichttrekken. Ik was er ook nog gewoon niet klaar voor. Nog steeds veel aandrang, moeite met uitplassen en soort van chronisch moe door slapeloze nachten ging ik op weg. Midden in coronatijd vond ik ook best een ding. Zou ik mijn gezin in gevaar kunnen brengen door mijn werk? Hoe gevaarlijk is mijn werk nou eigenlijk? Hoe snel word ik besmet? Ik ben tenslotte altijd dichtbij patiënten. Ik moest er maar niet te lang bij stilstaan.

Gek genoeg door al mijn hersenspinsels doemde opeens de grote parkeergarage op. Ik was er al en ik was een stuk snelweg kwijt. Ik stapte uit, op naar de personeelsingang. Hier hing een groot spandoek met 'zorghelden ingang'. Ondertussen dacht ik aan mijn wachtwoord. Geen idee meer wat die was na de baby bubble.

Gelukkig had ik m’n wachtwoord nog voor m’n verlof aan een collega gemaild. Na me omgekleed te hebben, stapte ik mijn cabine in. Had mijn collega geappt en wachtwoord was binnen. Eenmaal in het systeem hield ik mijn adem in. Hoeveel patiënten zou ik hebben die dag? Wist ik alles nog wel? Zo onzeker en waarom. Ik was geen jaren weg geweest, al voelde dat gek genoeg wel zo.

Na het openen van mijn agenda werd het me duidelijk, alles stond 'on hold' door de corona. Ik bleek maar twee 'spoed patiënten' te hebben. Soort van opgelucht, op naar het koffiezetapparaat. Wat cafeïne kon ik wel gebruiken.

Daar kwam ik mijn eerste collega's al tegen. Gelukkig vroegen ze naar mijn baby en kon ik trots foto’s laten zien. De opluchting kwam, doordat ze niet vroegen naar mijn status. Ik wilde het totaal niet over mijn ellendige kraamtijd hebben. Van katheterzak naar geen in zes weken tijd. Nog steeds niet normaal kunnen plassen, zie je gelukkig niet op je voorhoofd staan.

Doordat ik de hele dag met iedereen kon bijkletsen en naar het toilet wanneer ik wilde, vloog de dag om. De kop was eraf en mijn werkende leven in het ziekenhuis weer gestart. Uiteraard vroeg ik me op de terugweg af hoe het zou gaan met een drukke werkdag en het plassen. Voorlopig was mijn agenda best leeg. Iedereen op afstand, alles ontsmetten en alleen de heftige patiënten mochten komen. Vreemd dat wel, maar ook wel weer vertrouwd.

Ik kon niet wachten om mijn mannen weer te knuffelen. Het warme gevoel overviel me eenmaal thuis. Mijn gezin, mijn wereld zo rijk.