Het WC syndroom

Als je nu denkt dat ik het over plas- en poepperikelen van de kinderen ga hebben, dan heb je het mis… Ik wil het wc-syndroom met jullie delen, het idee dat de wc je laatste toevluchtsoord is voor een momentje rust.

Yule zit sinds een paar weken in haar verlatingsangsttrip. Ik kan werkelijk mijn kont niet keren of ze begint te huilen. Heel lief en aandoenlijk, het hoort er ook gewoon bij, en het is ook nog ergens wel goed voor je mama-ego. Maar echt relaxed is het natuurlijk niet.

Gelukkig wonen wij gelijkvloers, maar er zit wel eens een muur tussen ons. En dus gaat het Yule-alarm vanuit de woonkamer af als ik de keuken binnenstap, als ik even snel de wasmachine in de badkamer aanzet, als ik in een van de kinderkamers ben en ga zo maar door.

Bemoedigende woorden van mij werken dan ook niet meer. Alleen mama’s armen. Of mijn tijdschriften die ze dan maar gaat verscheuren, maar dat vind ik dan weer niet zo’n goed plan.

Allemaal prima hoor. Ik ben van mezelf al aardig taktaktak, ik ren en vlieg door het huis en ben dus nooit erg lang uit beeld. Of ik neem haar op mijn arm mee, ik heb inmiddels heuse spierballen gekweekt.

Alleen die wc-momenten hè, ken je die ook? Dat je dus al een uur lang je blaas hebt getraind en getergd tot het uiterste. Dat je intussen al vier boterhammen hebt gesmeerd, de was hebt opgehangen, een kwart liter limonade van de vloer hebt opgedweild, een halve cracker uit iemands haar hebt gepulkt en nog twee regeltelefoontjes hebt geprobeerd te plegen, geprobeerd ja.

Dat je dus nu, ja NU echt heel nodig moet! En dat je dan denkt: hehe, eindelijk heel even een minuutje rust voor mezelf, met enig geluk zelfs twee. Nou ja, die momentjes zijn dus ook voorbij nu. Niet alleen ben ik namelijk even uit beeld, ik ben ook nog eens onvindbaar. Er zit tenslotte een deur tussen. En ja, die blijft gewoon dicht! Mijn toiletbezoek is van mij en mij alleen.

Yule is trouwens niet de enige wc-stoorzender hoor, wat dat betreft heeft ze zich gewoon prima aangepast aan haar broer en zus. Die krijgen het voor elkaar om toevallig op dat ene moment ook héél nodig naar de wc te moeten.

Of ze willen net dan limonade en vooral koekjes en kunnen geen seconde langer wachten (gek toch hoe ik hun vraag wél hoor, maar zij mijn “nee” niet… waarna ik keukendeurtjes en geritsel hoor). Elkaar te lijf gaan doen ze ook het liefst als ik of op de wc zit of onder de douche sta.

En inmiddels heeft Xam het ultieme wapen uitgevonden: een schroevendraaier. Want het is toch oh zo leuk als iemand op de wc zit, om dan de hele tijd het slot open en dicht te draaien… klikklikklik.

Ik denk dus dat ik maar op dieet ga. Het niks-dieet. Hoef ik ook niet naar de wc, lekker rustig. Of misschien laat ik eerst maar eens die schroevendraaier op mysterieuze wijze verdwijnen…