Weekendtrip Peuter aan boord

Eerder hadden we al een weekendje weg naar Friesland gepland. En juist vanwege de moeilijke tijd die we achter de rug hebben, besloten we om dit uitje gewoon door te laten gaan.

Op de heenweg gingen we op kraamvisite bij een vriendin die in Friesland woont met haar man en pasgeboren kindje. We hebben elkaar leren kennen tijdens het kamp van de kinderdialyse. Destijds waren we beiden nog geen 10 jaar oud; zij en haar zusje spoelden aan de CAPD thuisdialyse en ik lag aan de hemodialyse in het ziekenhuis.

Omdat dialyse je vrijheid erg inperkt, werd er vanuit het ziekenhuis 1x per jaar een kamp georganiseerd. Dan hadden de kinderen toch in elk geval een weekend lang een beetje vakantie. In die tijd vochten we voor het leven en nu zijn we allebei zelfs moeder geworden! Heel bijzonder om bij haar nu op kraamvisite te gaan. Ze heeft een natuurlijke bevalling achter de rug met ruim 38 weken. Diep #respect!

Op zaterdag zijn we richting Leeuwarden gereden om een sloepbootje te huren. Quintin was al aan het springen van enthousiasme vanaf de seconde dat hij hoorde dat we met een bootje gingen varen. Daarna had hij nauwelijks geduld om nog wat eten en drinken te halen in de supermarkt.

We hebben die hele dag op het water doorgebracht. Het is een mooi en uitgestrekt natuurgebied. Vanuit het Pikmeer kun je verschillende kanten op varen. Op de rustige stukken mocht Quintin 'zelf' achter het roer, met stiekem een beetje hulp van ons. Het was een prachtig gezicht. Kapitein Quintin, 2 jaar oud, bestuurde de boot helemaal alleen. (Met speen in zijn mond, dat wel natuurlijk!) Ik geloof dat we een nieuwe hobby hebben gevonden!

Zondag, de laatste dag van het weekendje weg, zijn we gaan wandelen met een hele ploeg Dobermanns en hun baasjes. Het was een terugkomdag van de fokker waar Yara, ons Dobermann teefje, vandaan komt. Dus alle Dobermanns ter plekke waren familie van elkaar. Zo leuk!

Quintin is opgegroeid met Yara. En Quintin liep dus ook onbezorgd tussen al die dobers. Echter, als bezorgde ouders haastten Sydney en ik ons om te checken of al die dobermannetjes óók evengoed met kinderen om kunnen gaan... Gelukkig was dat het geval.

Toch was er wel een klein euvel voor de wandeling kon beginnen; de lievelingsknuffel van Quintin werd meermaals gegrepen door zo'n lief Dobermannetje, omdat de zachte muis voor een hondenspeeltje werd aangezien! Pas nadat we zijn knuffel veilig in de auto hadden opgeborgen, konden we eindelijk van start met de wandeling.

Het was heerlijk om even uit te waaien. We waren er echt even aan toe. Voor Quintin waren er welkome nieuwe avonturen en wij hebben even de 'Reset-knop' kunnen indrukken.