Wij vieren de liefde en zijn dankbaar voor ons grote geluk Naud

Vandaag is het feest, vandaag vieren wij de liefde! Vandaag, 8 september, is voor ons een speciale dag, ons jubileum, 2 jaar getrouwd! Daarnaast is het ook nog eens bijzonder omdat we dit voor het eerst vieren als gezin. Zo gek dat we alweer 1 jaar verder zijn na mijn allereerste blog waar ons avontuur echt begon! Vorig jaar op deze dag kwamen we erachter dat ik in verwachting was, dat we een gezin zouden worden en nu een jaar later hebben we een schitterende zoon, ben ik druk met afstuderen (echt de laatste loodjes), wonen we in een heerlijk huis (onze eerste koopwoning) en is mijn man begonnen met werken bij het bedrijf van zijn vader. Bizar hoeveel er kan veranderen, en allemaal positieve momenten! Ik houd mij vast aan al het positieve en zet mij voor de 100% in om mijn diploma te behalen.

Ons vrolijke menneke (zoals oma dat zou zeggen) doet het fantastisch, jij doet het fantastisch. Je sprongen gaan ineens zo snel, wat zou er toch in dat koppie van je omgaan? Zo bijzonder om te zien wat je ineens allemaal wel weer leert en doet, al die ontwikkelingen, echt mooi en bijzonder om naar te kijken. Zo vaak lachen, de grootste glimlach van oor tot oor en een brabbeltje hier en daar. Ja rolt nu iedere keer van je buik naar je rug en je houdt echt alles in de gaten. Je bent enorm aan het groeien en wat gaat dat toch snel. Het is zo cliché, maar echt, het is zo waar!

Ik blijf mij soms verbazen over de ontwikkeling van zoiets kleins naar een echt mensje. 10 mooie vingers, 10 kleine schattige teentjes en die ogen, ogen om in te verdwalen! Je kijkt mij soms zo doordringend aan, wat zou je toch denken en hoe zou jij de wereld zien?! Als je naar mij kijkt en je krijgt een glimlach van oor tot oor dan maak je mijn dag weer helemaal goed. Je laat mijn hart smelten en geeft mij zo’n bijzonder en fantastisch gevoel! Jouw zachte handen die mijn vingers pakken, jouw hand in de mijne waar je dan met grote ogen naar kunt kijken.

Op jonge leeftijd wist ik al dat ik moeder wilde worden, de wens was heel groot. Ik was ontzettend gelukkig toen we erachter kwamen dat ik zwanger was, maar het is vanaf dag 1 best pittig geweest als ik eerlijk moet zijn. Mijn lijf heeft best wel wat te verduren gehad en dat maakte het niet makkelijk. Ook na de bevalling viel het best tegen. Uiteindelijk is met fysio mijn bekkeninstabiliteit weer weggegaan en is dat pijnvrij, maar daarna kwam weer andere pijn. Zo hard Naud groeit, zo snel gaat het weer slechter met mij. Ik zit bijna alleen nog maar thuis en heb maanden niet kunnen autorijden en het verzorgen van Naud werd steeds lastiger.

De pijn zit in mijn knieën, handen, polsen, schouders, enkels en rug. Ja, wat blijft er eigenlijk nog wel goed over, kan ik beter opnoemen… die lijst lijkt bijna nog wel korter. In de ochtend ben ik vreselijk stijf en ook na een lange tijd zitten of liggen overdag is het weer heftig. Ik kon op een gegeven moment gewoon de stoel bijna niet meer uitkomen. Door de pijn in mijn knieën kon ik bijna niet opstaan, ik moest mezelf echt met mijn armen omhoog duwen.

Maar toen ook de pijn in mijn handen, polsen en schouders zo erg was moest ik gewoon mijn onderarmen plat op tafel leggen en met moeite kwam ik omhoog. Het flesje geven aan Naud, dat flesje was al zwaar en pijnlijk voor mijn armen. Ik heb veel gehuild, soms alles weggelachen, maar van binnen was ik aan het schreeuwen. Vorig jaar beklom ik nog een berg en nu kan ik nog niet eens fatsoenlijk opstaan uit een stoel of mijn lijf bewegen zonder pijn.

Soms denk ik wel eens, waarom heb ik altijd van alles? Van jongs af aan ben ik degene in de familie, het brekebeentje, die altijd van alles heeft. Ik werd er door anderen altijd raar op aangekeken, ze vonden mij raar en stelde mij aan. Door altijd er naar op aangekeken te worden, heb ik geleerd een masker op te zetten of dingen weg te lachen. Het maakt mij onzeker, als moeder, als persoon, als vrouw. Ik lig er soms avonden wakker van, ga met pijn slapen, wordt er ’s nachts wakker van en wordt met pijn in de ochtend wakker. Het houdt niet op en ik voel mij schuldig. Schuldig naar Naud en naar mijn man, want ik kan niet doen wat ik wil doen en moet doen. Mijn man moet veel huishoudelijk werk overnemen en hij werkt al fulltime.

Daarnaast kan ik maar met pijn en moeite kan ik de verzorging van Naud overdag net hebben, maar dan blijft het ook bij verschonen en de fles geven. Soms heb ik energie over om te spelen en soms ook niet en dat maakt mij echt verdrietig. Ik wilde jong moeder worden zodat ik veel met mijn kinderen zou kunnen doen en dit was niet wat ik had verwacht. Gelukkig hebben we een jongen die heel makkelijk is, lekker en lang doorslaapt en echt helemaal niet vaak huilt. Dat maakt het verzorgen van Naud wel iets wat makkelijker.

De onderzoeken wijzen tot nu toe niks uit en ik word doorgestuurd naar een reumatoloog. Ondertussen heb ik prednison gekregen tegen de pijn en uiteindelijk begon dit na 4 dagen pas wat te helpen. Het gaat nu een week gelukkig weer wat beter en heb ik iets meer energie en minder pijn.

Ik probeer zoveel het kan te genieten van onze kleine man, want wat gaat het toch allemaal snel! Voor nu ben ik ontzettend trots op ons kereltje, want wat is het een kanjer, een vrolijke noot en echt mooi om hem samen te zien met zijn vader, mijn 2 knappe mannen, mijn gezin!