Een eigen willetje aan tafel - eten met een dreumes

Eten was voor Naud sinds zijn geboorte meteen al geen probleem. Hij dronk veel melk en kon echt veel op! Na een tijdje mochten we ook hapjes proberen, dat was wel even wennen, maar het ging er goed in! Hij vond eigenlijk alles wel lekker en at prima mee.

Na een tijdje begon hij met de pot mee te eten. Dat ging erg goed en alles ging er wel in en nog snel ook! Dat goed eten heeft hij niet van een vreemde, net z’n moeder haha. Hij groeit goed en komt in gewicht ook prima aan. Volgt precies de gemiddelde lijn, heel netjes! Je zou echt niet zeggen dat hij te vroeg is geboren en in het begin zo ontzettend klein was!

Naud zoekt steeds vaker de grenzen op en wil van alles proberen. Logisch, want zijn wereld wordt ook groter. Hij komt nu ineens op leuke plekken waar hij eerst niks vanaf wist. Dat betekent voor ons dat we ook consequent moeten blijven en grenzen aangeven, nee is daarbij nee. Voor hem is dat leren wat nee is, wat mag dan wel en wat niet. We proberen dan te laten zien wat we bedoelen en dan kijkt hij ons heel doordringend aan en uiteindelijk stopt hij ermee en draait zich om ergens anders naartoe.

En soms probeert hij ook wel door te gaan. Dan steekt hij zijn hand al uit en blijft ons aankijken wat onze reactie is ahaha, de boef. Daar moet je stiekem ook wel weer een beetje om lachen als hij je zo met een grijns aankijkt. En soms laten we dingen ook maar gebeuren, dan merkt hij dan wel wat er gaat gebeuren.

Dat willetje komt nu ook bij het eten kijken. Naud heeft in de gaten dat als hij iets niet wil hebben, hij ook kan weigeren. Hij draait zijn hoofd, houdt zijn mond stijf dicht en begint te brommen. Jaaa, pas maar op, we hebben ook een brombeertje in huis haha.

Wat we ook proberen, het lukt niet om die lepel in zijn mond te krijgen. Afleiding met speelgoed, een spelletje of een liedje zingen, het werkt niet. Maar dan bieden we een potje aan en dan gaat die mond ineens open! Twee verschillende verse maaltijden aangeboden, daar moest hij niks van hebben en een potje eten ineens wel. Soms best frustrerend als je lang in de keuken hebt gestaan en hij het eten dan weigert.

Ik lees en hoor zoveel over gezonde, biologische voeding en owee als er suikers in zitten. Nee, suikers, dat kan echt niet hoor! Ik durf dan soms niet te zeggen dat wij Naud jam op z’n brood geven en potjes avondeten. Maar waarom eigenlijk? Zolang hij goed eet en groeit, wat is daar dan mis mee?

Mijn ouders geven ook aan dat je het jezelf niet moeilijker moet maken en er geen strijd van moet maken. Als hij het andere wel eet, dan is dat maar zo. Wij eten echt niet slecht en we proberen echt gevarieerd en gezond te eten, maar ik ben geen eetgoeroe. Ik ben niet zo bewust bezig met biologisch, vis en suikers.

Tegenwoordig lijkt het alsof je niet voldoet aan ‘de goede moeder’ als je jouw kind geen biologische dingen te eten geeft of iets dergelijks. Nou, zolang mijn kind gezond is, goed aankomt, groeit en gelukkig is, vind ik het prima. Hij eet gevarieerd; veel groente, vlees, aardappelen en pasta en rijstsoorten en ja op dit moment sinds een paar weken wat vaker potjes dan voorheen.

Ik hoop dat dit ook weer een fase is. We blijven het verse zelfgemaakte eten aanbieden en hopen dat hij snel weer mee zal eten met ons. Zo niet, dan krijgt hij een lekker warm gemaakt potje eten.