Naud voor het eerst ziek

December 2018 sloot ik mijn stage/LIO af in groep 1/2 op een erg leuke basisschool in Arnhem. Wat een fantastische tijd heb ik daar gehad en zoveel gedaan en geleerd. Ik had afgesproken om na de bevalling met Naud nog langs te komen, maar door die lichamelijke problemen was dat er nog niet van gekomen.

Ik had nog wat informatie nodig voor het onderzoek en had nog een afspraak gemaakt met mijn mentor voor de herfstvakantie. Ik kon Naud ook meenemen en laten zien daar. Ze waren allemaal wel erg benieuwd naar Naud en inmiddels is hij ook alweer een half jaar oud, hoe snel gaat dat zeg! De dag op stage was erg leuk en gezellig. Het was een drukke boel, maar Naud deed het prima en zat lekker om zich heen te kijken. Hij is erg makkelijk en vindt alles wel best, dus ik kan hem prima overal mee naartoe nemen.

In de dagen voor het bezoek aan mijn stageschool voelde Naud af en toe wel wat warmer aan, maar niet heel gek warm. Halverwege de middag, toen we op school waren, vond ik zijn wangen toch wel aardig rood worden en hij voelde toch wel te warm, gloeide een beetje. Bij thuiskomst zijn temperatuur gemeten en inderdaad, hij had koorts, 39 graden.

Tot de avond ging het best prima, maar toen kwam het. Hij moest veel en hard huilen, was ontzettend onrustig, kon niet slapen en zat niet lekker in zijn vel. Drinken ging er wel prima in, dus dat was nog wel fijn. Bij het naar bed brengen zag ik al wat rare uitslag op zijn buik, maar niet veel en niet heel duidelijk, dus misschien was het van de warmte.

Slapen lukt hem niet in zijn eigen bedje en hij bleef maar huilen. Omdat hij ook koorts had en ik het een beetje in de gaten wilde houden hebben we hem op zijn verschoningskussen tussen onze kussens in gelegd. Uiteindelijk kort geslapen en tussendoor was hij veel wakker en huilen, hij had er echt last van. We hebben hem nog een keer extra drinken gegeven voor wat extra vocht en een zetpil.

Normaal slaapt hij ongeveer klokje rond en nu was dat echt wel anders, even wennen dus. In de ochtend bij het verschonen zag ik dat zijn hele buik, oksels en liezen onder de vlekken zaten. Rode punten, maar ook grotere rode vlekken. Ik vond het maar niks, maar verder deed hij het best oké. We hebben wel voor de zekerheid even gebeld met de huisartsenpost.

Ik las iets over wegdrukken van vlekken, maar wist niet goed hoe of wat. Geen hersenvliesontstekingsvlekken, maar waarschijnlijk iets van de zesde ziekte (vlekjesziekte). Het heeft mij wel wat gerustgesteld en we moesten er gewoon samen doorheen komen.

Drie dagen lang heeft hij echt last gehad van koorts, vlekken en was hij niet zichzelf. Hij gaf best wel wat over, diarree en huilen, huilen, huilen. Ik heb hem getroost, hele dag vastgehouden (hij wilde alleen maar bij mij liggen), met hem door huis gelopen en ook af en toe samen gehuild. Want oh wat vond ik het lastig om hem zo te zien. Ogen helemaal rood aangelopen door het huilen en het ziek zijn, niet weten hoe ik hem nog kon helpen.

Voor het eerst ziek zijn, voor het eerst koorts, mijn arme jongen. Hij kon niet eens meer lachen, terwijl hij normaal de dag daar altijd al mee begint. Gelukkig was het na 3 à 4 dagen voorbij en voelde hij zich toen weer goed, hij kon weer lachen! Mijn lieve knappe jongen was er weer door gekomen. Samen hebben we het weer overleefd, héhé wat een opluchting! Voor alles een eerste keer en voor dit ook, maar leuk is anders.