Zware tijden voor mama

Het leek zo goed te gaan, ik had sinds tijden weer geen pijn en voelde mij goed. Eindelijk was ik er vanaf, dacht ik… Voor de kerstvakantie had ik weer af en toe meer pijn, wat napijn dacht ik. Maar de pijn werd meer en meer en ik was ook weer steeds vaker moe. Hoe kon dat nou, ik was al ruim 9 maanden verder en het leek eerst weer goed te gaan. Ik deed een tijdje alsof het goed ging en probeerde de pijn te negeren en gewoon de dingen te doen. Wandelen samen met Naud en Dara, dagjes erop uit en dingen plannen. Maar de pijn ging van kwaad tot erger.

De pijn begon weer alles te bepalen. Na de wintersport lag ik ruim een week beroerd thuis van de pijn en ik had nog niet eens geskied. Het opstaan, gaan zitten, koken, wassen, alle dagelijkse dingen waren lastig uit te voeren en soms ook niet. Naud verzorgen werd ook weer steeds lastiger. Soms kon ik hem amper vasthouden en oppakken, maar toch moest het wel.

Dus het was tanden op elkaar en doorgaan. Tranen over mijn wangen bij het opstaan, vasthouden, maar toch doorgaan, want Naud wacht niet. Ik lag weer veel op de bank en Naud in de box. Ik kon niet met hem op de grond spelen en had de energie niet meer. Het ging van kwaad tot erger.

De pijn was en is nog steeds 24/7 aanwezig. De ene dag heb ik een betere dag dan de andere dag en kan ik iets meer verdragen, maar overall is het zwaar. Ik voel mij ellendig, moe, gefrustreerd en wil niks meer. Sommige dagen blijven de tranen maar komen en de andere dag is alles weer vlak en leeg en weet ik niks uit te brengen. Mijn hoofd gaat alle kanten op en ik kan het niet meer alleen. Dit gaat niet goed en ik ga weer de verkeerde kant op.

Jurgen zag hoe moeilijk ik het had, dat ik vaak moest huilen en veel pijn had. We hebben voor de wc een opsta-hulp gekocht, want dat was voor mij niet meer te doen. Ik kon zelf bijna niet meer opstaan en gaan zitten zonder steun. Het is frustrerend en ik werd boos om alles. Prikkels zijn mij nu allemaal teveel en ik kan niet veel meer hebben. Ik ben prikkelbaar en soms erg chagrijnig.

Daarover voel ik mij dan weer ontzettend slecht en boos over omdat Jurgen, Naud en Dara dat niet verdienen. Het is zo verschrikkelijk dubbel allemaal. Ik wil van alles, maar het lukt mij niet. Ik heb vele gesprekken met Jurgen gehad en uiteindelijk de huisarts gebeld.

Van alles geprobeerd het afgelopen jaar aan fysiotherapie en andere hulp en het gaat gewoon niet goed. Ik herken mezelf niet meer, ben somber en val voor mijn gevoel de afgrond in. De huisarts zag ook dat dit zo niet door kon gaan. Van alles besproken en opties doorgenomen. Uiteindelijk doorgestuurd naar een revalidatiecentrum voor een intake en doorgenomen wat ik nog aan medicijnen kan nemen.

Tsja, het komt erop neer, leren leven met pijn, fibromyalgie, je komt er niet vanaf. Maar het ook een plekje geven. Want de pijn en depressie, ja het versterkt elkaar en houdt elkaar nu in stand. Dus ik moet dingen accepteren en mee om leren gaan. Slapen gaat ook slecht en daar krijg ik wat voor, want dat heeft ook zo zijn uitwerking. Het maakt eigenlijk niet uit of ik nu sta, lig of zit, de pijn is er.

Goede en fijne gesprekken gehad bij het revalidatiecentrum en goede hoop dat ze mij kunnen helpen. Dat ze mij kunnen helpen om weer de regie over mijn leven terug te krijgen. Want hoe kan ik hier op een goede manier mee omgaan. Ik moet leren mijn grenzen te bewaken, voor mezelf te kiezen en nee leren zeggen. Doen wat voor mij en mijn gezin goed is, dat staat voorop.

Ik ben altijd al een vechter geweest, ik heb geleerd een masker op te zetten en door te gaan. Vroeger meerdere depressies gehad, 7 jaar lang zwaar chronische hoofdpijn gehad en toch ondanks dat, studies afgemaakt en doorgegaan. Niet altijd lukte dit even goed, maar het ging. Nu is het op, ik kan niet meer. De energie heb ik niet meer om te zeggen dat het goed gaat, want het gaat niet goed. Het gaat behoorlijk slecht en dat gevoel mag er ook zijn.

Uiteindelijk heb ik mijn familie laten weten dat het niet goed gaat en dat ik dit niet meer alleen kan. Dat ze weten wat er speelt en dat ze misschien er rekening mee kunnen houden en dat als ik iets afzeg, omdat het niet gaat, dat ze weten waarom. Ik huil maar ik lach kost enorm veel energie en moeite en nu laat ik dat los. Dat nummer van Maan, zo mooi verwoord. Dat is precies wat ik jarenlang heb gevoeld, maar ook nu. En nu laat ik los, ik vraag om hulp, want dat heb ik nodig en ik kies voor mezelf.

Het afstuderen is zwaar, op die manier onderzoek doen, het is niet mijn ding. Dat theoretisch schrijven en alles, nee, laat mij maar liever een kinderboek schrijven. Maar toch, het zal moeten om dat diploma te behalen. Heel wat momenten heb ik op het punt gestaan om op te geven, maar nee, ik ben een vechter. Ik moet en zal dit afmaken en doen.

De afgelopen tijd heb ik veel energie gestoken in dat laatste onderdeel. Soms flinke tegenslagen, maar ik heb niet opgegeven. Op dit moment is mijn onderzoek af en lever ik het voor de deadline van 29 maart in. Ik ben er bijna….! Ik droom ervan om straks op 8 juli mijn diploma op te halen. De tranen springen al in mijn ogen als ik erover nadenk, want wat is het een strijd en lange weg geweest. De laatste fase, het is echt bijna klaar! En dan ga ik het keihard vieren, ontzettend trots daar staan mét een diploma!

Het werken zal even op zich moeten laten wachten. Het revalidatietraject is een pittig traject van 2 à 3 dagdelen per week. Het zal behoorlijk wat energie kosten en daarom zal ik mij eerst daarop focussen. Ik moet mij eerst weer goed voelen, sterk in mijn schoenen komen te staan en leren omgaan met de pijn. Dan is er pas weer rust en ruimte voor meer.

Jurgen, Naud en Dara staan op 1 en daar vecht ik voor. Vechten om ervoor te zorgen dat ik straks ook weer leuke dingen kan doen, samen met mijn mannen. Samen fietsen, wandelen, dagjes uit en genieten van elkaar. Lachen, plezier hebben en weer vertrouwen en positiviteit. Ik wil weer een leuke mama en vrouw worden, dat is mijn doel!