Actieve wandelvakantie en kamperen met je peuter

Onze ideale vakantie bevat een hoop kamperen, wandelingen (liefst zo rond de 15 km per dag), een hoop wilde dieren en af en toe een lekkere warme douche en nacht in een bed. Dit jaar wilden we weer eens zo’n vakantie houden. Ik bedoel, afgelopen jaar, toen ons kleintje slechts een paar maanden oud was, hoefden we dat echt niet te proberen. Maar dit jaar wel!

We hadden in het najaar vorig jaar al een grotere tent aangeschaft en al een weekendje uitgeprobeerd. Het is het maatje ‘je rolt de kinderwagen zo naar binnen’ en ‘het campingbedje past daar wel ergens in de hoek’. Ideaal voor de kleine familie dus. Route uitgestippeld, de baas medegedeeld dat we een vakantie gingen houden van Nederlands formaat (2,5 week vinden ze hier in Amerika heel erg lang), en gaan met die banaan.

Maximaal zes uurtjes rijden op een dag en om wat druk weg te nemen hadden we alle campings van te voren geboekt. Zo zouden we alle rust kunnen nemen voor het er heen rijden en konden we zelfs onderweg nog bij een speeltuin stoppen als ons kleintje het op haar heupen kreeg van in die troon (zo noemen wij haar autostoel voortaan) zitten. Plus een krat vol met bananen, koekjes, en baby crackers die haar zoet moesten houden, als we echt niet meer konden stoppen.

Het feit dat het campingbedje mee was, was de redding. Ze sliep erg goed, al wilde ze niet overdag slapen (hoppa, daar gingen onze rustpuntjes midden op de dag). In de avond als het donkerder werd, legden we een warme kruik in haar bedje om het voor haar op te warmen, deden we haar een dikke slaapzak aan en stopten we haar in met meerdere dekens. Midden in de nacht dekten we haar dan nog eens goed toe, want vooral in de ochtend wordt het pas echt koud (net voordat ze zon op komt, is vaak het koudste moment in de nacht). Elke ochtend was ik weer opgelucht als ik hele warme voetjes in haar slaapzak tegenkwam. Missie geslaagd.

Het wandelen vindt ze geweldig. Ze gaat al geregeld mee met het uitlaten van de hond als we thuis zijn, maar in deze totaal andere omgeving vond ze het hoorbaar gaver. Op dag drie zagen we tijdens een van onze wandelingen een mountain goat (Oreamnos americanus / sneeuwgeit) op een steile rotswand staan. Terwijl mijn man foto’s maakte vroeg ik aan de kleine: “Waar is de geit?” Ze keek rond en wees in één keer naar die grote witte vlek op die grijze rots en zei: “Oooooooh!” We kwamen niet meer bij van het lachen. De volgende dag zagen we weer een mountain goat en we hoefden niet eens meer te wijzen. Het kleine vingertje wees direct in de juiste richting en we hoorde en nog luidere: “Oooooooh!”

In de laatste week waren we in een park in Canada en terwijl we om een meer liepen zagen we een eland met de kop onderwater (om gras te plukken van de bodem). Toen het dier met zijn kop boven water stak, wees onze dochter naar het dier en riep heel hard: “Ooooooh! KOE!” Dat was voor ons erg grappig. Mensen om ons heen keken allemaal, want iedereen probeerde natuurlijk extreem stil te doen voor dit wilde dier. De eland? Die keek niet eens op of om, vast al redelijk gewend aan mensen. Wij? Hebben nog lang gelachen en we hebben later ook nog wel wat gegrapt dat elk dier nu vast een ‘koe’ is voor de kleine.

Vroeger liepen we die 15 kilometer in enkele uren, nu kost het een hele dag. We proberen namelijk die kleine ook wat zelf te laten lopen, dat vindt ze namelijk geweldig. Ook een voordeel van de huidige situatie, ik kan nu ook zeggen dat dit de eerste vakantie is geweest in mijn leven waarin ik niet ziek geweest ben, voldoende heb gegeten (en extra gesnoept) en ik toch aanzienlijk ben afgevallen. Ga maar eens in bergen als de alpen lopen voor zo’n 6 uur per dag, met een kindje van ongeveer 9 kilo op je rug. Succes gegarandeerd!