Verhuizen met een peuter naar 2000 km verderop

   Bloggers    Mamablogs en babyverhalen    Verhuizen met een peuter

blog over baby's en mama zijn

M   •    volg mij
Blog van 21 October 2020

Verhuizen met een peuter

Verhuizen. Dat is toch altijd een hele onderneming. Alles in dozen doen, schoonmaken, plannen, rijden, schoonmaken, uitpakken, enzovoort. Je zit altijd voor weken tussen de dozen, aan beide kanten van de verhuizing en voor mijn gevoel is het dan ook altijd een grote ongeorganiseerde bende.

Voeg dan even een 2.5 jaar oud monster toe aan dit recept (die dolgraag dozen ongevraagd in- en/of uitpakt) en het is feest. Daar bovenop was onze verhuizing van afgelopen week erg anders dan welke verhuizing ik dan ook in mijn leven heb meegemaakt: we gingen naar een plek 2000 kilometer verderop (voor vergelijking, het is dezelfde afstand als Amsterdam – Porto). En tja, ‘American Style’, we zijn met de auto gegaan.

We hebben geprobeerd om onze kleine meid zoveel mogelijk voor te bereiden op de verhuizing, maar ja, het concept kent ze natuurlijk niet, dus ik kan me voorstellen dat ze niet wist waar we aan begonnen. Maar ze was toch lekker mee aan het ‘helpen’ gedurende de voorbereidende weken. Toch was het wel handig dat de twee dagen waarop we de vrachtwagen inlaadden, ze op het kinderdag verblijf zat.

Prachtige rit van 2000 km

Mijn partner reed de vrachtwagen (mag hier gewoon in de US, zonder apart rijbewijs) en ik reed in onze auto, omdat je geen autostoel in de vrachtwagen mag zetten. Omdat we met de kleine reisden, had ik twee hotels geboekt voor onderweg, zodat we niet meer dan 8 à 9 uur op de weg zouden zitten (die vrachtwagen gaat niet erg hard).

Maar 8 à 9 uur is nog steeds erg lang voor een kleintje en ik had de bijrijdersstoel volgepakt met snacks, boekjes en speelgoed om zo nu en dan naar achteren te geven als ‘on the go’ entertainment. Beste idee, een kleurboek en stickers. Dat is toch wel goed voor 30 minuten ongestoord vermaak!

Behalve dat het een lange rit was, was het ook heel erg mooi! Prachtige landschappen en indrukwekkende bergen. De kleine vond het maar wat gaaf, maar ja, met een beperkte concentratiespan kon ze de lange uitgestrekte weidsheid van de staat Nevada maar voor heel even waarderen.

Even langs Las Vegas

Wel was het allemaal zo spannend dat de kleine in de hotels amper sliep. We kregen haar niet te slapen voor 9 uur in de avond. “Dan slaapt ze vast wel morgen in de auto”, dachten wij allebei. Maar nee. Het enige moment dat ze in de auto in slaap viel was toen we in spitsuur in Las Vegas aankwamen. Niet helemaal lekker gepland, maar de route die we eigenlijk wilden rijden zou Vegas skippen, maar daardoor kwam die te dichtbij de Creek Fire (waar ik het eerder over had) die nog steeds woedt in het oosten van Californië.

O, Las Vegas. We reden op 1 navigatie systeem, dat mijn man in de vrachtwagen had gemonteerd. Maar in Vegas was het zo druk dat ik hem verloor. Ik kwam aan de verkeerde kant van het vliegveld terecht en moest nog iemand vragen om instructies. Alhoewel de kleine in vol ‘drama’ ging toen ze zag dat de vrachtwagen niet meer voor ons reed (“Where is daddy in the big truck?”), vond ze het maar wat gaaf dat we zulke grote vliegtuigen zagen (in Vegas staat er slechts een raster hekwerk tussen de weg en de landingsbaan en ligt de weg er parallel aan). Uiteindelijk heb ik de weg naar het hotel gevonden en kon de kleine niet ophouden met papa vertellen over de grote vliegtuigen die ze had gezien.

De volgende dag arriveerden we bij ons nieuwe huis in Californië. Prachtige nieuwbouw (de eerste in onze hele loopbaan) in een netjes en groen aangelegde woonwijk, met zwembad, tennisbaan en meerdere speelplaatsen voor ons gebruik. Overal goede fietspaden en zelfs een ‘snel-pad’ naar de oceaan, waar we maar 20 minuten fietsen vanaf zitten. Je hebt bijna het gevoel dat je niet in een ‘urban area’ woont met 13 miljoen andere mensen. Man en dochter hebben heel wat ‘exploring’ te doen in dit altijd zomerse weer (jup, altijd zomer hier), terwijl ik me richt op mijn afstuderen.

Van onze blogger M

blog over zwangerschap en mama zijn

M   •    volg mij
Ik ben blogger bij KindjeKlein

Hoi! Ik ben met man en hond al weer vier jaar geleden naar Amerika verhuisd om hier te promoveren. In de winter van 2018 ben ik moeder geworden en zoals jullie in mijn blog kunnen (blijven) lezen zijn er nogal wat dingen anders, hier in de Verenigde Staten van Amerika. Behalve dat we ver weg wonen van vrienden en familie is ook het zorgsysteem hier totaal anders. Daar bovenop komt ook nog dat er toch nog vaak word aangenomen door mensen binnen de academische wereld dat je een carriere niet kunt combineren met een kind. Maar het moederschap is gelukkig over ter wereld in grote lijnen hetzelfde, dus ik hoop dat jullie ook veel herkenning ervaren bij het lezen van de blogs!

Lees mijn vorige blog: Nog erger dan Covid lockdown | Bosbranden in Amerika
Lees het vervolg: Wennen ook voor onze peuter
volg mij

Lees alle blogs van M

Mamabloggers

Vind jij het leuk om te bloggen? We zoeken weer nieuwe bloggers! Wil je ook bloggen over je baby en moederschap?

Schrijf je nu in bij Kindje Klein

Vriendin worden van Kindje Klein! Meld je aan